NADZIEJA ZBAWIENIA

W zasadniczych kwestiach wiary niech wypowie się niezapomniany
Karl Rahner (1905-1984), jezuita, teolog czynnie biorący udział w pracach Soboru Watykańskiego II, autor ponad 50 książek i 5000 artykułów teologicznych. Streszczone hasła Piekło, Wola zbawcza Boga pochodzą z Małego Słownika Teologicznego (K.Rahner, H.Vorgrimler) i są próbą spojrzenia na eschatologiczne zagadnienie życia wiecznego w kontekście nadziei chrześcijańskiej.

Piekło
Dogmat o piekle mówi o tym, że życiu człowieka zagraża realna możliwość wiecznego niespełnienia. O tej możliwości człowieka wypowiada się Pan Jezus na kartach Ewangelii, gdy ostrzega przed skutkami upartego i samowolnego zamykania się w sobie przed miłością, z której ostatecznie będziemy sądzeni. W biblijnych wypowiedziach o możliwości piekła chodzi nie tyle o podanie informacji i zaspokojenie ciekawości czytelnika, ile raczej o wezwanie do opamiętania się i nawrócenia.
Wprawdzie chociaż musimy wyznawać prawdę o realnej możliwości wiecznego zatracenia, to jednak zarazem uznajemy moc powszechnej woli zbawczej Boga.

Wola zbawcza Boga
Gdy mówimy o zbawczej woli Boga, nie mamy na myśli jakiś statycznie konieczny przymiot Boga, lecz idzie tu o wolne, osobowe postępowanie Boga działającego w historii ludzkości, Który ostatecznie objawił się w osobie Jezusie Chrystusie. Musimy zaznaczyć,iż zbawcza wola Boga jest podstawą nadziei chrześcijańskiej. Zgodnie z tym wierzymy, że Chrystus umarł za wszystkich ludzi. Herezją byłoby wierzyć, że Jezus umarł tylko za wierzących, albo że poganie, heretycy, ateiści itd. nie otrzymują poza Kościołem wystarczającej łaski Chrystusa, koniecznej do zbawienia.
Sobór Watykański II wyraźnie wskazał na fakt, że człowiek może być zbawiony nawet wtedy, gdy bez własnej winy nie należy do Kościoła, nie jest ochrzczony, co więcej, sądzi, że musi siebie uważać za ateistę.





Niezwykle wyraziście mówi o tym soborowa Konstytucja o Kościele w numerze 16, traktując o zbawieniu tych, „którzy jeszcze nie przyjęli Ewangelii” - ludzi szukających Boga „po omacku i wśród cielesnych wyobrażeń” oraz wszelkiego rodzaju niewierzących.
Zanim człowiek dostąpi usprawiedliwienia na mocy sakramentalnie
przyjętej łaski, już jest objęty powszechną wolą zbawczą Boga i niejako zobowiązany do osiągnięcia celu nadprzyrodzonego. To ukierunkowanie człowieka wyznaczone jest myślami i zamiarami Boga i jest jego przeznaczeniem nadprzyrodzonym, uskuteczniającym się poprzez łaskę.
Ponieważ nadzieja zbawienia opiera się na osobie Jezusa Chrystusa, Jego śmierci na krzyżu i zmartwychwstaniu, zbawienie i potępienie nie są dwiema równorzędnymi możliwościami o tej samej randze, między którymi
mógłby w sposób wolny i automatyczny człowiek wybierać. Wola Boża ukierunkowuje zarówno losy poszczególnych ludzi jak i całego świata ku pozytywnemu celowi. Podsumowując, należy rzec, iż Bóg – na mocy
swej własnej, suwerennej i skutecznej łaski – już przesądził o całości dziejów człowieka na korzyść zbawienia świata w Jezusie Chrystusie.